“این مصاحبه توسط سینا نجفلو و به طور اختصاصی برای وبسایت انجمن نوازندگان درامز ایران تهیه شده است.”
ولفگانگ هافنر را میتوان جز اولین نوازنده های آلمانی دانست که با ورود به بازار موسیقی آمریکا توانست اعتبار ویژه ای برای نوازندگان اروپایی در بین موزیسن های شناخته شده آمریکا به وجود آورد.
آو سابقه همکاری با هنرمندان سرشناسی همچون بیل ایونس، چاکا کان، یان گاربارک،… را در کارنامه هنری خود دارد.
او را در کنار منو کاچه میتوان فعال ترین درامر در موسیقی اروپا دانست.
تریو ولفگانگ هافنر، اعضای سرشناسی همچون لارس دانیلسن و نیلز لندگرن را به خود دیده است. آخرین آلبوم این تریو با حضور نیلز لندگرن به نام Kind of Cool در سال ۲۰۱۵ توسط کمپانی ACT که در کنار کمپانی ECM از معتبر ترین ناشرین موسیقی در اروپا به شمار می رود، منتشر شد.
در خلال برنامه ها و فیستوال ها فرصتی پیدا شد تا با ولفگانگ هافنر که بدون شک یکی از سمبل های نوازندگی پویا و در خدمت موسیقی برای من است، مصاحبه کنم.
سینا نجفلو – تابستان ۱۳۹۵
اختصاصی سایت انجمن نوازندگان درامز ایران
سلام ولفگانگ، ممنون از فرصتی که برای مصاحبه به من دادید.
اگر ممکن هست کمی از پیشینه موسیقی و اینکه چطور نوازندگی درامز را شروع کردید برای خوانندگان ایرانین درامر تعریف کنید.
من در خانواده هنرمند و اهل موسیقی در محله نزدیک نورمبرگ آلمان متولد شدم، در ۶ سالگی شروع به نواختن درامز و پیانو کردم و بعد از گذشت ۶ سال شروع به یادگیری اصولی این ساز نزد ۲ درامر جز که آن زمان در محله ما زندگی میکردند کردم. ۱۴ سال بیشتر نداشتم که اولین گروه جز خودم را تشکیل دادم و ۲ سال بیشتر نگذشت که به طور همزمان در ۸ گروه نوازندگی میکردم. در سن ۱۸ سالگی شانس همکاری و تور دور دنیا با نوازنده افسانه ای ترومبون. آلبرت منگلسدورف را پیدا کردم و از آن به بعد زندگی حرفه ای من دچار تغییر مثبتی شد.
خوب، علاقه مندان به موسیقی، شما را نه تنها به عنوان یک نوازنده بلکه بیشتر با عنوان آهنگساز میشناسند، چطور آهنگسازی و نوازندگی درامز شما مکمل یکدیگر شده اند؟ آیا تا به حال این دو با هم تداخلی داشته اند؟
برای من تا به حال تداخلی رخ نداده است، بدون شک آهنگسازی و صدابرداری به من کمک کرد تا بیشتر برای موسیقی بنوازم و در خدمت موسیقی بودن را بهتر درک کنم. من همواره روی این متمرکز هستم که موسیقی از من چه میخواهد نه اینکه من چه چیزی را میخواهم به عنوان نوازنده ارائه بدهم، بدون شک نیاز به این هست که شما با دقت هر چه تمام به موسیقی گوش بدهید. به طور کلی، شنیدن پویا مهم ترین موضوع هست، به ویژه در بداهه نوازی.
چطور میتوان به درامری تبدیل شد که بیشتر مورد اقبال موزیسن ها واقع میشود، چه اقداماتی در راستای تبدیل شدن از یک درامر به یک موزیسن بایستی انجام داد؟ خود شما چطور این مسیر را پشت سر گذاشتید؟
من به شخصه، جدا از دنبال کردن نوازندگان تاثیر گذار در سبک های جز، راک، فیوژن، رگه، فانک، آفریقایی، هندی و برزیلی، زمان زیادی را صرف آنالیز و شنیدن آلبوم های مایلز دویس، پت متینی، جان کالترین، اسکار پترسون و … کردم و نکات کلیدی زیادی به همین واسطه راجع به تایمینگ، جمله بندی، تک نوازی و … آموختم. فکر نکنید که لزوما بایستی به درامز گوش کرد، پارامتر های موجود در موسیقی این اشخاص همگی قابل گسترش و اجرا به روی درامز هستند.
شما اخیرا با شرکت ماینل سنجی را با نام Club Ride طراحی کردید که در اصل یک راید تخت هست، کمی راجع به این سنج برای ما تعریف کنید.
اولین باری که صدای یک راید تخت من را مجذوب خودش کرد اجرای پت متینی با دنی گاتتلیب در ۱۹۸۲ بود، از آن زمان بود که شروع به استفاده از یک یا بعضی وقت ها ۲ تا راید تخت در ست آپ خودم کردم. وقتی که در سال ۲۰۰۷ با شرکت ماینل قرداد بستم، شروع به طراحی سنج Club Ride کردیم که در حال حاضر در دو نسخه ۲۰ و ۲۲ اینچی در بازار موجود می باشد.
چطور میتوان وابستگی نوازندگی به ادوات و کیفیت ساز خودمان را به حداقل برسانیم؟
به نظرم نوازنده تاثیر به مراتب بیشتری بر روی صدای درامز تا خود درام ست دارد. عقیده شخصی من این هست که خروجی صدای شما معرف شخصیت شماست. اگر شخصیت و تفکری نباشد، صدایی هم نیست! اگر صدای مطبوعی را در ذهن دارید مطمعن باشید که این صدا حاصل برآورد یک درامر با تفکر و امضا دار به همراه یک ساز خوش صداست و بدون شک دانش، مهندس صدا و میکروفن ها که همگی در به وجود آوردن این صدا نقش کلیدی را ایفا میکنند.
یکی از نقاط قوات نوازندگی شما، نواختن با براش هست، چه تمرینی را برای بهبود نوازندگی با براش توصیه میکنید؟
کتاب Stick Control را تهیه کنید و با براش تمامی تمرین ها را انجام دهید، در نهایت کمی برای باز رول ها باید زمان بیشتری صرف کند.
خوب، در کارنامه هنری شما، همکاری های متعدد شما با نوازندگان آمریکایی خیلی جلب توجه میکند. چه عواملی را زمینه ساز این اتفاق میدانید؟
در دهه ۸۰ زمانی که در اروپا بودم، فرصت همکاری با موزیسن های آمریکایی را پیدا کردم و بعد از آن به نیویورک رفتم و در کلاب های جز نوازندگانی همچون تونی ویلیآمز، استیو گد، جک دی جانت، بیل استوارت، بیلی هارت و خیلی از اسامی مطرح آن زمان را دیدم.
سال ۱۹۹۴ توسط آنتونی جکسون (نوازنده افسانه ای باس) به گروه “مترو” معرفی شدم که باعث ارتقای سطح شغلی من شد و از آن به بعد با اکثر نوازندگان مطرح این سبک در آمریکا نواختم، اشخاصی همچون، باب جیمز، چاک لئوب، برادران برکر، نلسون رنجل، لری کارلتون، بیل ایونس، مایکل فرانکس، ویل لی، جان پتیتوچی، لی ریتینور، روی آیرس، باب مینتزر، اریک مرینتال، هیرام بالاک، مایک استرن و …
همان زمان ها بود که به مدت ۲ سال به گروه چاکا کان پیوستم.
حالا که ۱ سال از انتشار آلبوم شما میگزرد، چه حسی راجع به این آلبوم دارید؟ قطعه مورد علاقه من در این آلبوم “Tantricity هست.”
خوشحالم که این آهنگ مورد پسند شما واقع شده، به نظر شخص خودم، آهنگ “Piano man” حس خاص تری را در آلبوم دارد آن هم به این علت که وقتی که من برگه های نت نوازندگان را به آنها دادم، برای بار اول شروع به تمرین کردیم و همان برداشت ضبط شد بدون اینکه کسی از ما در گروه از این موضوع آگاه باشد و زمانی که صدابردار گفت عالی بود همه با تعجب به هم نگاه کردیم و متوجه شدیم که بدون اطلاع ما ضبط شده و خوب ما هم به سراغ آهنگ بعدی رفتیم و بعد از آن هیچ ویرایش یا برداشت دوباره ای بر روی آهنگ انجام ندادیم.
معمولا کارگاه آموزشی برگزار میکنید؟ تدریس خصوصی چطور؟
در سال های گذشته کارگاه ها و کلینیک های مختلفی در سرتاسر جهان برگزار کرده ام، اما در حاضر بیشتر در ضبط و تولید آلبوم متمرکز هستم و از این سو زمانی برای تدریس خصوصی ندارم.
اتفاقا، سال هاست که علاقه مند به اجرا یا برگزای کارگاه آموزشی در تهران هستم و امیدوارم که روزی این اتفاق به حقیقت تبدیل شود.
برای بهتر درک کردن فیلینگ سوئینگ چه تمرینی را توصیه میکنید؟
به نظرم همانطور که گفته شد، سوئینگ بیشتر یک حس هست یک فیلینگ هست تا یک پترن، اگر شما نمیتوانید آن حس را به وجود بیآورید، هیچ لزومی هم ندارد که سعی در اجرای ان بکنید. برای بهتر شدن این حس، شنیدن آلبوم های We get requets و Night Train از تریو اسکار پیترسون رو به همه توصیه میکنم، حداقل برای من بسیار مفید واقع شد این کار.
اوقات فراغت خودتان را چگونه سپری میکنید؟
معمولا دوچرخه سواری یا شنا میکنم، چون هم خیلی این دو ورزش را دوست دارم هم اینکه، خیلی به سلامتی جسمانی من کمک میکنند که با این میزان سفر برای من ضروری است.
اخیرا در فرانسه در یک فستیوال شرکت کردید، تجربه ی خوبی داشتید؟
به دعوت لارس دانیلسن، به فستیوال جز مارسی رفتم و ۳ روز اجرا داشتیم و در مجموع یک تجربه عالی بود.
از راست به چپ، لیرو رانتالا (پیانو)، ولفگانگ هافنر (درامز) و لارس دانیلسن (باس).
من خیلی به موسیقی یان گاربارک علاقه مند هستم، متاسفانه نتواسنتم آلبومی که شما با یان در آن همکاری داشته اید را در اینترنت پیدا کنم، کمی از همکاریتان با یان گاربارک تعریف کنید.
در حقیقت همکاری من با یان برای ضبط آلبوم نبوده است، بلکه من در سال ۱۹۹۱ جایگزین منو کاچه شدم، چون منو همراه استینگ در تور بود و امکان حضور در تور یان رو نداشت. خیلی خوشحال بودم که جایگزین نوازنده مورد علاقه خودم منو کاچه شده بودم. حس غیر قابل توصیفی بود.
چه آلبوم هایی را در سلیقه موسیقی خودتان تاثیر گذار میدانید؟
تعداد محدود از آلبوم های مورد علاقه ام را اینجا با شما به اشتراک میگذارم :
Dave Brubeck – Time Out
Miles Davis – Relaxin´
Oscar Peterson – We get requests
Art Blakey – Live at Birdland
Keith Jarrett – Cologne concert
Keith Jarrett – Standards live
Deep Purple – Made in Japan
Spyro Gyra – Morning Dance
Paul Simon – 50 ways to leave your lover
Al Jarreau – Breaking away
Al Jarreau – Jarreau
Steps Ahead – Steps Ahead
Weather Report – 8:30
Pat Metheny – Travels
Sting – The Soul Cages
Pink Floyd – Wish you were here
Pink Floyd – Dark side of the moon
آخرین توصیه شما برای خوانندگان و نوازندگان فارسی زبان چیست؟
همانطور که گفتم، به موزیسن هایی که مطرح هستند گوش بدهید، سعی کنید به سایر ساز های موجود در یک قطعه موسیقی گوش بدهید، درامز را کنار گذاشته و تغییرات پیانو را به طور مثل در یک آهنگ رصد کنید.
پایان
سینا نجفلو – تابستان ۱۳۹۵
اختصاصی برای سایت انجمن نوازندگان درامز ایران